Το Μεγαλύτερο Μάθημα Της Ζωής: Κάθε Τρίτη Με Τον Μόρρι – Mitch Albom (1999)

Τον τελευταίο καιρό παρακολουθώ σαν εξωτερικός παρατηρητής τις συζητήσεις μεταξύ φίλων για το πώς θα αυξήσουν το εισόδημα, πόσο θα γούσταραν ένα διαμερισματάκι στο Λυκαβηττό, πόσο γαμάτη είναι η καινούργια Alfa και άλλα σχετικά. Αν και αντιλαμβάνομαι ότι οι κουβέντες αυτές ακροβατούν μεταξύ αστείου και σοβαρού (χωρίς βέβαια να λείπουν οι τάσεις να γκρεμοτσακιστούν σε μία από τις δύο πλευρές), δεν παύω να νιώθω μία μικρή ανησυχία για το trend αυτό. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν αρχίζουμε να μεγαλώνουμε και να αποκτάμε μία άλλη σχέση με τη ζωή ή αν απλά γινόμαστε και οι ίδιοι αντικείμενα κατανάλωσης του ίδιου μας του εαυτού ˙ Αν από εκεί που γουστάραμε να ‘γουστάρουμε’ τώρα γουστάρουμε να ‘ψωνίζουμε’. Any way…με αφορμή τους παραπάνω ψευτοπροβληματισμούς, θυμήθηκα το εν λόγω βιβλιαράκι που μου κράτησε συντροφιά στο Κ.Ε Πόρος, τις πρώτες μέρες της πρόσφατης θητείας μου.

Ο συγγραφέας και παράλληλα ήρωας του βιβλίου, από φιλόδοξος μουσικός στα φοιτητικά του χρόνια, βρίσκει τον εαυτό του μετά από μία εικοσαετία στους κύκλους της αθλητικής δημοσιογραφίας, όντας ένας ‘επιτυχημένος’ δημοσιογράφος με μία ‘επιτυχημένη’ ζωή. Όταν όμως μαθαίνει ότι ο παλιός καθηγητής, φίλος και μέντοράς του ετοιμάζεται για το μεγάλο ταξίδι, αποφασίζει να τον επισκεφθεί παρά τα πολλά χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από την τελευταία τους συνάντηση. Εκεί ο Μιτς αντικρίζει τον Μόρρι, έναν σχεδόν ανήμπορο πια από την αρρώστια γέρο, που παρά τον πόνο και τον εύλογο φόβο για το θάνατο καταφέρνει να διατηρεί μία φιλοσοφία για τη ζωή, που φαίνεται να αποτελείται από αξίες που συχνά γίνονται θύματα στο όνομα τις ‘σύγχρονης’ ζωής, της καριέρας και της επιτυχίας. Η συνάντηση αυτή, γίνεται πλέον τακτική (κάθε Τρίτη όπως λέει και ο τίτλος), με τη μορφή ενός άτυπου τελευταίου project ανάμεσα στον καθηγητή και τον φοιτητή. Ο Μιτς, μέσα από ερωτήματα για τη ζωή και τον θάνατο, γίνεται δέκτης του μεγαλύτερου μαθήματος της ζωής του, κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών του Μόρρι.

Σε περίπτωση που κάποιος από εσάς εκεί έξω διαβάσει το βιβλίο αυτό, ίσως βρει τους προβληματισμούς που θέτει πολύ ‘πρώτου’ επιπέδου. Επειδή όμως όπως προανέφερα αλλάζουμε και γινόμαστε όλο και πιο απασχολημένοι, καλό είναι να μη χάνουμε τελείως την επαφή με κάποιες ιδέες που κάνουν τη ζωή μας ουσιαστικά πιο όμορφη (ή ομορφότερα πιο ουσιαστική). Δεν κρύβω ότι έπιασα τον εαυτό μου συγκινημένο καθώς διάβαζα και την τελευταία πρόταση της τελευταίας σελίδας , αν και στο στρατό πάμε για να γίνουμε ‘άντρες’ και τέτοιες αηδίες δεν επιτρέπονται…